چگونه با کودک ترسو برخورد کنیم.

احساسات، تفكرات و تصورات كودكان برای آنها كاملاً واقعی است. زمانی كه كودك ساعت ها با عروسك ها و اسباب بازی هایش بازی می كند و به هركدام از آنها نقش و شخصیتی می دهد، چرا سایه روی دیوار نباید هیولایی بزرگ باشد كه قصد دارد او را بگیرد؟ تمامی احساسات كودكان حتی آنها كه بار منفی دارند باید به عنوان واقعیت مورد پذیرش قرار گیرند.

اگر والدین قبول كنند كه ترس و دلهره بخش طبیعی زندگی كودك است و در برابر تنش ها و اضطراب های فرزندشان ملایم و صبور باشند، بهترین كمك را در رویارو شدن او با ترسش به او كرده اند، زیرا او احساس خواهد كرد كه هر اندازه هم پریشان و آشفته باشد، باز هم والدینش تعادل خود را از دست نخواهند داد و می توانند با حضور خود از او حمایت و پشتیبانی كنند.

 زمانی كه والدین برای اولین بار متوجه ترس فرزند خود می شوند، ابتدا باور نمی كنند كه فرزندشان از چیزی می ترسد خواه ترس از موجودات خیالی باشد، خواه صدای جاروبرقی و ناخودآگاه می گویند: «تو نباید بترسی، این كه ترس ندارد...» اما نكته این جا است كه ترس كودك برای خودش كاملاً واقعی است.

افراد بالغ می دانند كه هیولایی وجود ندارد، اما كودكان این موضوع را نمی دانند. حتی زمانی كه والدین سعی می كنند به كودك بقبولانند كه این موجودات، خیالی هستند و وجود خارجی ندارند، آنها نمی پذیرند و مصرانه در اطراف خانه به دنبال هیولا می گردند.

از ترس نباید ترسید، زیرا ترس می تواند مقید باشد. ترس افراد را از خطر مصون نگه می دارد و به آنها كمك می كند تا بهتر تصمیم بگیرند. كودكان نباید در محیطی زندگی كنند كه عاری از مشكلات و دشواری باشد، چرا كه بزرگ شدن آنها مستلزم روبه رو شدن با وقایع و كسب تجارب گوناگون است.

 اگر كودكی برای مقابله با ترس هایش همیشه وابسته به والدین و اطرافیانش باشد، انتظار دارد كه آنها همیشه مشكلات او را حل كنند. ترس دو كاربرد مهم برای فرد دارد، اول آن كه باعث تمركز فكری می شود و دوم انرژی لازم برای روبه رو شدن با موقعیت های ناشناخته را در او ایجاد می كند.

درك كردن

پذیرش احساس ترس كودك و طبیعی شمردن آن موجب می شود كه كودك خود را ضعیف، كم عقل و یا بی لیاقت به حساب نیاورد. ترس كودك را اعم از این كه «درست و بجا» باشد و یا «نادرست و نابجا»، باید پذیرفت. پدر و مادر می توانند با حمایت و اطمینان دادن به كودك و البته فراهم آوردن شرایطی كه موجب راحتی خیال وی شود، از میزان ترس او بكاهند.

زمانی كه كودكی شب هنگام از وجود هیولایی در اتاقش می ترسد والدین و نزدیكان او می توانند با در آغوش كشیدن او بگویند، «قبول دارم كه ترسیده ای، ولی تو الان پیش ما هستی.» در چنین شرایطی اگر به كودك بگویند،«نترس، شجاع باش، دیگه بزرگ شده ای و نباید بترسی...»، نه تنها مشكلی از او حل نمی شود، بلكه تنها، مشكل او نادیده گرفته می شود. در صورتی كه با پذیرش ترس كودك و حمایت های خود می توانند كودك را آرام كنند و این فرصت را به او بدهند كه بهتر با ترس خود كنار بیاید.